BİR TATİL BELDESİNDEN

      Gerçi bu yazı yayınlandığında tatil sona ermiş olacak, fakat yazıyı yazmakta olduğum şu anda bir tatil beldesindeyim.

     Haydi adını da yazayım: Bodrum

     Sanki sihirli bir çınıltıya sahip bu sözcük.

      Bodrum’un  başka tatil beldelerimizden  daha farklı bir anlamı  ve yeri var gibi..

     Nereden geliyor olabilir bu farklı anlam?

     En başlara, Halikarnas Balıkçısı’na kadar gitmeye gerek yok.

     Zaten şu anda Bodrum ilçesinin ve ona bağlı yerleşim yerlerinin sokaklarını, otellerini, motellerini  dolduran yerli yabancı yazlıkçılardan , ya da Bodrum’u mesken tutmuşlardan  kaç kişi bilir Balıkçı’nın adını ve bu adın anlamını.

      Nedeni ne olursa olsun Bodrum’un bir büyüsü, farklı bir çekiciliği olduğu kuşkusuz.

      Bu, kimlileri için rutubeti az havasıyla,  kimileri için tekne turlarıyla, kimileri için gece kulüpleriyle, kimileri için magazin dünyasının ünlülerinin bu

tatil beldemizi mesken tutmuş olmasıyla ilgili olabilir.

      Bizim  bu yaz bir haftadan azıcık  fazla  tatilimiz için,  çeşitli seçenekler arasından Bodrum’u seçmemiz , birleşik olarak yazılan iki sözcüğün oluşturduğu  tek bir sözcükle ilgiliydi daha çok: Günışığı.

     Şimdi adı “Göltürkbükü” gibi benimseyemediğim bir biçime dönüştürülmüş Gölköy sahilindeki bu otelde on yıl kadar önce birkaç gün kalmıştık.

      Yabancı otel motel adları arasında bu Türkçe sözcük gerçekten de bir inci tanesi gibi ışıldıyordu.

      Tıpkı sahipleri Mehmet ve Ercan kardeşler gibi bu adın da değişmemiş olduğu görmekle ayrıca sevindik.

                                 ***                 ***         ***

     Amacım Bodrum’u değil, bir tatil beldesinde olmayı yazmaktı. Yine de kocaman bir giriş paragrafı Bodrum’a ayrılmış oldu…

     Her ne ise… Ağustos ortalarının serin bile sayılabilecek bir akşamüstüne doğru, kafa kafaya vermiş bir ılgın ve bir palmiye ağacının altındaki bir masada, (Günışığı’nın sahiplerinden Mehmet’in sözleriyle) “karayel gibi esen bir meltem”in  hızlandırdığı dalgaların kesintisiz sesine kulak vererek bu satırları yazmak kuşkusuz ki bir mutluluk…

      Fakat nereye kadar?

      Aklınız ülkenizde ve dünyada  olup bitenlerde…,

   Daha doğrusu bir türlü bitmek bilmeyen, olmaya devam edenlerde…

   Bir tatil beldesinde olmak bunların zihninizden silinmesini sağlamıyor.

   Zaten isteseniz de silemezsiniz…

   Bu bir insan karakteri, kişilik sorunu…

           ***                 ***               ***

    Sürekli olarak bir tatil duygusu içinde yaşayan, ömürlerini tatile çıkmış gibi sürdüren insanlar var mıdır dersiniz?

    Herhalde olmalıdır…

   Bu gibilerin böyle duygular yaşamaları için tatil beldelerinde olmaları da zorunlu olmasa gerek.

      Kafalarını boşaltmaları, kapılarını ve pencerelerini kendi kişisel yaşamları dışında her şeye kapalı tutmaları yeterlidir.

      Bunun gerekçelerini bulmakta da başarılıdırlar.

     Onlara kalırsa,  sen ne yaparsan yap dünya zaten bildiği yolda ilerleyecektir.

      Zaten her şeyi kapkara görmenin de anlamı yoktur…. gibi avuntular, kendini kandırmacalar…

         Bireyciliğin bin bir çeşit kılıfı, gerekçesi…

        

              ***                      ***                     ***

    Bir tatil beldesinde olmak kuşkusuz ki gerekli ve güzel bir şey…

    Fakat  ne kadar mutlu olursanız olun, tatil duygusu da bir süre sonra tekdüzeleşerek can sıkıntısına dönüşmeye başlıyor…

     Bu sürenin uzunluğu ya da kısalığı, yukarıda değindiğim gibi, kişiye göre değişen bir şey…

    Kimileri bütün bir yaşamı tatilde gibi yaşamaktayken, bazı başkaları için bu tatil duygusu birkaç günde sona eriyor…

     Ne kadar yorucu olsa da çağdaş kent yaşamının ritminden  kopamayan,  böyle bir kopmayı kaçaklık ve sonucundaki  kaçınılmaz yozlaşma  sayan  bu ikinci tip insanlar için sanırım en doğrusu, bu bir kaç günlük kesintisiz tatiller dışında kalan yaşamı parçalara ayırmaksızın,  bütünlük içinde yaşamayı başarabilmek…

Ataol Behramoğlu/Pazar Söyleşileri/260812

Yazılı medyada yazarın izni olmadan yayınlanamaz..