BARIŞ ŞİİRLERİMDEN

TOPRAĞA DÜŞEN 

Ona "Haydi 
Savaşa dediler 
Başkaca birşey 
Söylemediler 

Aldılar köyünden 
Davulla zurnayla 
Geride üç çocuk 
Bir eş ve bir ana 

Eline bir silah 
Tutuşturdular 
Ve karşılaştı 
Düşman ordular 

Vurulup düştü 
İlk çatışmada 
Göğsünde bir oyuk 
Üç delik alnında 

"Ey bu topraklar için 
Toprağa düşen" 
Bir karış toprağın  
Var mıydı yaşarken?  

BİR MAVİ ÇİÇEK

Önce top mermileriyle dövüldü alan
Tarandı sonra mitralyözlerle
Sonra boğaz boğaza dövüşüldü
Ve sonra usulca indi gece

Bir mavi çiçek kalmıştı sadece
Ama yoktu koklayacak kimse

Sabaha karşı dindi iniltiler
Yan yana, üst üste yığılı ölüler
Ağaçlar devrilmiş, kavrulmuş çimenler
Boğulmuş yaşayan ne varsa bu yerde

Bir mavi çiçek kalmıştı sadece
Ama yoktu koklayacak kimse

O sabah yine maviydi gökyüzü
Başladı az sonra kuşların türküsü
Sabah rüzgârı ne bilsin ölümü
Esti durdu kırlarda keyfince

Bir mavi çiçek kalmıştı sadece
Ama yoktu koklayacak kimse

BEBEKLERİN ULUSU YOK     İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu     Bebeklerin ulusu yok     Başlarını tutuşları aynı     Bakarken gözlerinde aynı merak     Ağlarken aynı seslerin tonu          Bebekler çiçeği insanlığımızın     Güllerin en hası, en goncası     Sarışın bir ışık parçası kimi     Kimi kapkara üzüm tanesi          Babalar çıkarmayın onları akıldan     Analar koruyun bebeklerinizi     Susturun susturun söyletmeyin      Savaştan yıkımdan söz ederse biri     Bırakalım sevdayla büyüsünler     Serpilip gelişsinler fidan gibi     Senin benim hiç kimsenin değil     Bütün bir yeryüzünündür onlar     Bütün insanlığın gözbebeği          İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu     Bebeklerin ulusu yok     Bebekler, çiçeği insanlığımızın     Ve geleceğimizin biricik umudu...  Ataol Behramoğlu/Cumartesi Yazıları/100318